தீபிகாவால் அந்த நேரத்தில் தெளிவாக சிந்திக்க முடியவில்லை. தான் ஏதோ பெரிய ஆபத்தில் சிக்கிக்கொண்டதாக அவள் உள்ளுணர்வு கூறியது. அவளுக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. வார்த்தைகள் தொண்டை வரைக்கும் வந்து அங்கேயே சிக்கி கொண்டது.
“எனக்கு கொஞ்சம் அவகாசம் கொடுங்கள், யோசித்து சொல்கிறேன்..” என்று கூற நினைத்தவள் வெறுமனே தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
பாண்டியன் புன்னகைத்தார். மணி துளிகள் வேகவேகமாக கடந்து கொண்டிருந்தது. தீபிகாவின் எண்ணமெல்லாம், தான் எப்படி இந்த சிக்கலான நிலைமையில் மாட்டிக்கொண்டோம் என்று. நான் இனிமேல் தினமும் கடினமாக படித்து அடுத்த தேர்வில் நல்ல மதிப்பெண்கள் பெற்றால் பாண்டியன் என்னை விட்டு விடுவாரோ என்று நினைத்தாள்.
ஆனால் பாண்டியன் தன்னை எதற்கு சந்திக்க விரும்புகிறார் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.
இதை யோசிக்கையில் லேசாக தலை வலித்தது. “ஒருவேளை மற்ற ஆண்களைப்போல வேறு எதுவும் எதிர்பார்கிறாரோ..?” என்ற எண்ணம் தோன்றியது.
“அவர் தனிவகுப்பு எடுப்பதாகத்தான் கூறினார்” என்று தன் மனதோடு சொல்லிக்கொண்டாள். “ஆனாலும் அவருக்கு அப்படி ஒரு கேவலமான புத்தி இருக்கவும் செய்யலாம்..!!” என்று ஒரு எண்ணமும் வரத்தான் செய்தது.
அன்று மாலை நான்கு மணி. மாணவர் அனைவரும் தம்தம் வீட்டுக்குச் சென்று விட்டனர். வராண்டா அமைதியாக இருந்தது. அவள் கால்கள் பாண்டியனின் அறையை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தது. கதவின் மேல் ஒரு பலகை “திரு.பாண்டியன் M.Sc., M.Phil., கணித ஆசிரியர்” என்று கொட்டை எழுத்தில் கூறியது.
கதவு லேசாக திறந்திருந்தது. கதவை லேசாக தள்ளி பாண்டியன் உள்ளே இருக்கிறாரா என்று எட்டி பார்த்தாள். தன் நாற்காலியில் மேஜையின் பின்பாக அமர்ந்திருந்த பாண்டியன் தலையை உயர்த்தி பார்த்தார்.
“ம்ம்.. தீபிகா..!! உள்ளே வா..” என்று புன்சிரிப்புடன் கூவினார்.
அந்த அழகிய இளம்பெண் தன் அறைக்குள் நுழைவதை கண்களுக்குள் வாங்கி ரசித்தவாறே, “கதவை சாத்திவிடு. யாராவது வந்து தொந்தரவு செய்து கொண்டிருப்பார்கள்..” என்றார்.
அவள் மெளனமாக திரும்பி கதவை சாத்தி தாளிட்டாள்.
“கடவுளே.. இவள் இவ்வுளவு அழகாக இருக்கிறாளே..!!” என்று தனக்குள்ளாக நினைத்து கொண்டார்.
ஒரு சிறிய நடுக்கத்துடனும், முகத்தில் அச்சத்தோடும் பாண்டியனை நோக்கி நடந்தாள்.
“ஏன் உம்மென்று முகத்தை வைத்திருக்கிறாய்.. கொஞ்சம் சிரியேன்..!!” என்றபடி அவள் கண்களுக்குள் கூர்மையாக நோக்கினார்.
தீபிகா தன் அச்சத்தை மறைத்து சிரிக்க முயன்றாள். பாண்டியன் தன் கண்களால் அவளை மேலேயும் கீழேயும் பார்த்தார். அவர் தன் பார்வையால் தன்னை தீண்டுவதைப் போல உணர்ந்த தீபிகாவின் உடல் கோபத்தால் அதிர்ந்தது.
“அமைதியாக இரு.. ஏன் பதற்றமாக இருக்கிறாய்..?” என்ற பாண்டியன், “இங்கே கிட்டே வா தீபிகா, நான் ஒன்றும் உன்னை கடித்து தின்றுவிட மாட்டேன்..!!” என்று கேலியாக சிரித்தபடி தன் கையை அவளை நோக்கி நீட்டினார்.
தீபிகா அசையாமல் அவர் முகத்தையே உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள். “இங்கே நிற்பதா, இல்லை ஓடிப் போய்விடலாமா..?” என்று தோன்றியது அவளுக்கு.
பாண்டியன் பருமனாக, முன்னந்தலையில் பளபளவென்று வழுக்கையோடு இருந்தார். அவருக்கு தன் அப்பாவின் வயது இருக்கும்.
“இவர் போய்… எப்படி தவறாக நடந்து கொள்ள முடியும்..?” அந்த சமயத்தில் பாண்டியனின் தோற்றமே அவளுக்கு அசிங்கமாகத் தோன்றியது.
ஆனாலும் வேறு வழியின்றி பாண்டியனின் அருகே சென்று அவர் கைக்குள் தன் சின்னக்கையை வைத்தாள். அவள் கூந்தலில் இருந்து வந்த சென்ட் வாசனை பாண்டியனின் நாசியை துளைத்தது.“பொறுமையாக இரு, பாண்டியன்..!!” என்று தனக்குத்தானே சொல்லி கொண்டார்.
“நீ அழகாக இருக்கிறாய், தீபிகா..!!” என்று மெல்லிய குரலில் கூறினார்.
“ஆஹ்..” ஏதோ சொல்ல முயன்று தோற்றுப்போன தீபிகா தலை குனிந்தாள்.
தன் விரல்களால் அவள் நாடியை தொட்டு நிமிர்த்திய பாண்டியன், “எங்கே அந்த அழகான உன்னுடைய சிரிப்பை ஒரு தடவை காட்டு பார்போம்..” என்று கிண்டல் செய்தார்.